Hulphond

Zo af en toe maak ik iets mee wat lang bijblijft. Omdat het indruk maakt, omdat het me raakt, boos maakt of aan het lachen maakt.

Hulphond
Foto: www.margriet.nl Hulphond Nederland

Dat geldt ook voor het volgende voorval, wat zich alweer een tijdje geleden heeft afgespeeld in de supermarkt, in de rij bij de kassa.

De meneer voor mij draait zich om en begint een gesprekje met mij. Een beetje onhandig vraagt hij mij of het een beetje te doen is, zo zonder armen. Mijn eerste reactie is dat als hij wil, hij dat zelf zou kunnen ervaren. Maar goed, ik snap ook wel wat hij bedoelt. Maar dan vraagt hij of ik wel eens hulp heb gehad van een hulphond. Ik kijk hem bedenkelijk aan en realiseer mij dat me dit nog nooit eerder is gevraagd. Maar ik reageer gelijk. Zo’n hond moet ook worden uitgelaten hè. En officieel moet je ook de ontlasting opruimen. Dat zie ik allemaal nog niet zo zitten. Met mijn tenen en een zakje… Daarin moet hij mij gelijk geven.

Ik ben aan de beurt om mijn boodschappen af te rekenen. De cassière voor wie ik geen onbekende ben, is nog een beetje aan het lachen van het gesprek wat ze heeft opgevangen. Dan doet ze de schouderband van mijn tas met boodschappen over mijn hoofd en zegt ”zo, dan ben ik nu even jouw hulphond”.